En son ne zaman kendinle başbaşa kaldın?

Olan sadece olandır. Senin düşüncelerin ona bir anlam kazandırır. Tüm düşüncelerini zihninden silsem, yaşadıklarından geriye sana ne kalır?
En son ne zaman kendinle başbaşa kaldın? En son ne zaman, kendi içinde bir yolculuğa çıktın? Sadece sen…., düşüncelerin…., duyguların…. Bugüne kadar hiç kimseye söyleyemediğin sırların. Yalnız senin görebildiklerin, yalnız senin şahit oldukların. İçinde sakladığın yoksulların, zorbaların, toplum dışına atılmışlıkların. Suçluluk duyguların, kendine acımaların… Kaçıp da kurtulamadıkların. Zaman zaman hapsettiğin mağaralarından kaçıp seni zor durumda bırakan canavarların.
Yüreğinde çalan mutluluk şarkılarını dinlemek yerine, bastırılmış duyguların yüreğini çınlatan çığlıklarına daha ne kadar katlanacaksın? Onlar özgür olmak, dışarı çıkmak, kabul görmek için çırpınırlarken, sen onları daha ne kadar bastıracaksın? Hepsi bilinç altında her geçen gün biraz daha güçlenirken, sen onlara daha ne kadar yokmuş gibi davranacaksın?
Hayatının sonuna kadar mükemmellik maskesiyle mi yaşayacaksın? Yoksa aydınlık tarafın gibi bir de karanlık tarafın olduğunu kabullenip, dışarıda bıraktıklarını kendine dahil edip, dönüşümünü başlatıp kendin gibi mi olacaksın?
Sen mi onları kullanacaksın? Güçsüz kaldığın, kontrolünü kaybettiğin anlarda kendini onlara mı kullandıracaksın?
Hayat, insanlığımız ve ilahiliğimiz arasında denge kurabilmemizi, her ikisi ile de barışmamızı gerektiren sihirli bir yolculuk sanki…
Kabul etmelisin ki, sen de bir insansın. Başkalarında gördüğün her türlü insani özelliği sen de içinde taşırsın. Sen de herkes gibi, hem bir aziz, hem de bir zorbasın. İyi olduğunu düşündüklerin kadar, kötü olduklarını düşündüklerin de sensin.
Hayat dediğimiz masal bu zıt çiftlerin birlikte varoluşu, dengesi üzerine kurulmuş…
Söyler misin? Korku olmasa, cesur olmak ister miydin? Hiç üzüntü yaşamasan, mutluluğa bu kadar değer verir miydin? Karanlıkta kalmasan, ışıkla tanışabilir miydin? İçinde yaşayan cahilin soruları olmasa, derinlerindeki o bilge tarafını fark edebilir miydin?
Bir gün, Vücuduna gömülü o sindiremediğin duygularla iletişime geçip, onları çözümleyebildiğinde, zihninde biriken stresin de yok olduğunu fark edeceksin. İçinde yanan o farkındalık ışığının, senin dönüşümünü başlattığını, o yıllardır içinde sakladıklarının yavaş yavaş çözülmeye başladığını hissedeceksin. En parlak ışığına, o karanlıkta bıraktığın, yok saydığın tarafını kabul ettiğinde ulaşabildiğine yaşayarak bizzat kendin şahit olacaksın.
Korkularından kurtulup kendini özgür bıraktığında varlığın otomatik olarak çevrendeki insanları da özgür kılacak.
Senin ışığın parlamaya başladığında etrafındaki diğer insanların da bunu yapmalarına imkan vermiş olacaksın. Sen mutluluğun tadını çıkartırken, çevrendekilere hissettirdiklerinle onları da kendi mutlulukları için umutlandıracaksın.

Haşim Arıkan