Bazen karanlıkta, uykuya geçmeden önce anıların saldırısına uğrarım sessizce…
Bölük pörçük anıların arasında yolumu kaybederim. Bendeki neyin onları çağırdığını bilmem ama bütün bir gece uykudan uzak kalırım.
Bazıları beni çok mutlu etmiştir zamanında, onları okşamak, hoş tutmak isterim. Yeniden tadını çıkararak seyredebilmek için mutluluk anılarımın peşine düşerim
Anılarım hızla ve sürekli olarak yer değiştirirken, bir belirip bir kaybolurlar adeta…
Anılarım bana, aşklarımı, korkularımı, yalnızlıklarımı, kayıplarımı, hayal kırıklıklarımı, pişmanlıklarımı, acılarımı hatırlatır.
Anılarım geçmişimdir, geçmişim hem çok bildik, hem de geriye dönüp baktığımda her seferinde şaşırtacak kadar yeni ve yabancı görünür bana.
Bazen karanlıkta, uykuya geçmeden önce anılarımın saldırısına uğrarım sessizce.
Uzanıp en sevdiklerimden birini yakalamak ve ona sarılarak uykuya dalmak isterim.
Zamanında elimden kaçırdığım için anıya dönüşmüş bir yaşantımı yeniden ele geçirmek için dayanılmaz bir arzuya kapılırım.
Ama anıları anı yapan, onların bize asla ikinci bir şans vermemeleridir! Bunu artık anlarım... Ve uykusuz geçen bir gecenin sonunda, sahip olduklarımın tadını çıkarmam gerektiğini hissederim...
Sahip olduklarımın en kıymetli hazinem olduğunu anlarım...
Ahmet Hamamcıoğluna teşekkürlerimle...
