Bütün varoluşunu "Beni beğenecekler mi?", "Beni seviyor mu?", "Rahatsız eder miyim?" kaygısı üzerine kuruyorsan, bil ki sonun hüsran...

 Bütün varoluşunu "Beni beğenecekler mi?", "Beni seviyor mu?", "Rahatsız eder miyim?" kaygısı üzerine kuruyorsan, bil ki sonun hüsran...
Bir küçük serzeniş, sıradan bir tenkit ya da kadirbilmezlik, acılar pahasına kurduğun o "mükemmel kale"yi yerle bir edebilir.
Seni, sen diye kabul edip sevecekleri sev.
Kendini, kendine beğendir herkesten önce...
Kimseye beğendirmek için de kendinden vazgeçme.

Acıyı göze al, çünkü Dostoyevski'nin dediği gibi, "İnsanın ruhunu yücelten bir acı, ucuz bir mutluluktan evladır