Eğer karşımdaki insanın neyi niçin yaptığını "anlayabilirsem", kendi bakış açımı bir süreliğine bırakıp "onun acısını, korkusunu, endişesini" görebilirsem, o zaman anlayış geliştirmem, muhtemelen şefkat geliştirmem daha kolay oluyor. Ama durduk yerde şefkat geliştirmeye kalkıştığımda bu zorlamalı ve çoğu zaman yapay, hatta uzun vadede öfkemi besleyen bir sahtekarlığa dönüşüyor.
Eğer karşımdakini anlayabilirsem korkularımın bir sonucu olan anlayışsızlığım da değişmeye başlıyor... Bu aynı zamanda kendimin neyi niçin yaptığımı anlamama da ışık tutuyor...
Çünkü aslında herkes o kadar aynı ki... Aynı korkular geçtiğimiz yollar sonucu farklı tepkiler vermemize yol açıyor o kadar... Ve hepimizin ihtiyacı olduğumuz gibi kabul edilmek , anlaşılmak ve sevilmek... Koşulsuz , beklentisiz...
Kendisini şefkatli olmaya programlayan insanları anlamam bir türlü,iyi bir konuya değinmişsin.Karşımızdaki insana karşı birşeyler hissedebilmemiz için ve bu hislerin doğal olabilmesi için önce anlamak gerekiyor.Yok böyle olmaz ise dediğin gibi ''yapay'' hisler ve düşünceler oluşuyor sadece...
YanıtlaSil