Biliyorum hepiniz önce böcek, yükseklik, fırtına,asansör, topluluk önünde konuşma gibi cevaplar veriyorsunuz...
Acaba esas korkumuzun ‘aşk', ‘aşık olmak', ‘birine bağlanmak', ‘kalp kırıklığı', ‘yalnızlık' olduğunu ne zaman anlayacağız.
Birbirimizden korkuyoruz!
Ne acı...
Artık birbirime hoşgörüyle bakmanın, destek olmanın, sevgiyle sarmalamanın zamanı gelmedi mi ?
Bence geldi de geçiyor...
Aşk insanı gerçekten korkutuyor kalbinin kıralacağından, ihanete uğrayacağından, onsuz yaşama mahkum edileceğinden ötürü ve halen bazı şeyleri düzelte bilmek için çabalıyorum doğrumu yapıyorum onuda bilmiyorum ikilemler arasında resmen med cezir yaşıyorum. Ben sevdiğimi nefes alıp vermek gibi düşünürken o olmadan nefes alamayıp ölürüm derken, onun umursamaz tavırları benim kalbimi fazlasıyla kırıyor ama ne fayda vaz da geçemiyorum alışkanlık gibi bir şey benim bu yaptığım yada gerçekten sevmek adını siz koyun işte benim korktuğum şey bu... Birde örümcek'ten çok korkarım peygamber'imizin hayatını kurtarmaya vesile olan bir canlıdan hiç olmadığım kadar ürperiyorum gördüğümde ya bulunduğu mekanı terk ediyorum yada onu öldürmek zorunda kalıyorum yani bile bile bir canlının hayatını alıyorum ve her öldürdüğümde pişmanlık duyuyorum...
YanıtlaSil