Ne zaman ki altın gümüş gibi dünya süsleriyle kalbimizi kaplarsak o zaman sadece kendimizi görürüz...

Çok zengin ama cimri bir adam, bir bilgenin yanına gidip nasihat almak istedi. Bilge onu pencereye götürüp sordu:

“Pencereye baktığında ne görüyorsun?”

“Yoldan gelip geçen insanlar görüyorum. Bir de yolun kenarında oturmuş, dilenen fakir bir adam var.”

Bilge başka bir odaya gidip elinde büyük bir aynayla döndü ve sordu:

“Peki bu aynaya baktığında ne görüyorsun?”

“Kendimi.”

“Yani artık  başkalarını görmüyorsun! Farkında mısın, pencere camı da ayna camı da aynı maddeden, yani camdan yapılmışlar. Ama aynanın camının üstünde incecik bir gümüş tabakası kaplandığı için ona baktığında kendinden başkasını göremiyorsun.”

“İşte insan kalbi de cam gibi aslında şeffaftır, başkalarını görmemize engel değil vesile olur. Ne zaman ki altın gümüş gibi dünya süsleriyle kalbimizi kaplarsak o zaman sadece kendimizi görürüz. Kalbimizden de merhamet çekilip alınır. Yapman gereken kalbini temizlemek. Altınları, gümüşleri cebinde taşımak, kalbinde değil. O zaman bencillikten kurtulup başkalarına merhamet etmeye başlarsın.”