"İki ördek kavga ettiğinde – ki hiç uzun sürmez – bir sure sonra ayrılırlar ve farklı yönlere doğru uçarlar. Sonra her iki ördek de kanatlarını birkaç kez güçlü bir şekilde çırparlar ve böylece kavga sırasında topladıkları aşırı enerjiyi atarlar. Kanatlarını çırptıktan sonra, hiçbir şey olmamış gibi huzurlu bir şekilde süzülürler.
Eğer ördekler insan zihnine sahip olsalardı, kavgayı düşüncelerinde... canlı tutar, hikayeler kurarlardı. Bir ördeğin hikayesi muhtemelen şöyle olurdu: “Az önce yaptığı şeye inanamıyorum. On santim yanıma yaklaştı. Sanki gölün sahibi oymuş gibi davranıyor. Özel alanıma hiç saygısı yok. Bir dahaki sefere ona unutamayacağı bir ders vereceğim”. Böylelikle, zihin bir sürü hikayeler kurup durur ve aradan günler, aylar ve hatta yıllar geçmesine rağmen, öfke ilk günkü gibi devam eder. Vücuda gelince; düşüncelerde kavga hala devam ettiği ve vücut da, gerçekle düşünceler arasındaki farkı bilemediği için, bütün düşüncelerin yarattığı bütün duygulara karşılık enerji üreterek tepki verir ve bu da daha fazla düşünceye yol açar. Bir insan zihni olsaydı, ördeğin hayatinin ne kadar karmaşık bir hal alabileceğini görüyor musunuz?
Ama ne yazık ki çoğu insan sürekli bu şekilde yaşıyor. Hiçbir durum ya da olay gerçekten bitmiyor. Zihin ve zihin ürünü “ben ve hikayem” sürekli devam ediyor. Bizler, yolunu kaybetmiş bir canlı türüyüz. Her doğal şeyin, her çiçeğin ya da ağacın ve her hayvanın, bize öğretecek önemli dersleri var. Ördeğin bize verdiği ders şudur: Kanatlarını çırp – yani “hikayeyi bırak” - ve tek güç yerine geri don: Şimdiye!" Eckhart Tolle
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder