Anneme...

Anneler Günü Yazısı

İlkokuldayken anneler gününde annemize söylememiz için bu şarkıyı öğretmişlerdi bizlere.  ‘Benim annem güzel annem, beni al kollarına kucağında uyut beni, ninniler söyle bana…’ Okuldan eve koştuğum gibi günü beklemeden anneme söylemiştim hediye şarkısını. Sonraki senelerde ise şiirler, yazılar ilk tercihimdi…

Çocukluk günleri hızla eriyip büyüyünce anneler günü kutlamalarım da değişti elbette. Karınca kararınca ufak tefek şeyler aldım. Annemin gönlü olsun diye. Fakat annem her sene ‘Anneler Günü benim için hiç önemli değil. Ben senede bir gün mü anneyim. Hediyeye ne gerek var ne zahmet ettin diye’  konuştuğu için ben de geçen sene anneler gününün gerçekten onun için önemli olmadığı yanılgısı içinde buldum kendimi…

Ve anneler günü haftasında Eskişehir turuna katılmaya karar verdim. Anneme daha evvelden hediyesini verdim, öptüm, kahvemizi içtik, sohbetimizi ettik, gideceğimi söyledim. Annem yine zaten benim için önemli değil havalarında olduğu için ben mutlu mesut Eskişehir’e gittim…

Anneler günü sabahı ne olur ne olmaz deyip annemi arayayım dedim. Aramadım diye bozulur falan. Ben işimi sağlam kazığa bağlayayım dedim. Hatlar çok yoğun olduğu için telefon düşmedi. Öğlen tekrar aradım. Annem telefonu bir hışımla açtı. Niye şimdiye kadar aramadın. Ben şaşkın. Hani dedim “Eskişehir… Tur… Telefonlar tutmadı.” “Ben şimdiye kadar senin aramanı bekledim” dedi. Eyvah dedim içimden aklıma gelen başıma geldi. Neyse bir şekilde konuyu tatlıya bağlayıp kapattık…

Bu sene anneler günü geliyor ya annem başladı yine klasik konuşmasını yapmaya “bak benim için anneler günü önemli değil”… “Anne” dedim… “Bak bu gün senin için belli ki önemli. Bari önemli değil deme” dedim. Yemezler dedim. Sustu… Bana da yanlış işaret veriyor. Boşu boşuna tatsızlık yaşıyoruz sonra.

Geçenlerde gazetede bir yazı okudum. Annesi vefat etmiş bir bey yazmıştı yazıyı. Böyle günlerde biz üzülüyoruz. Bize de yazık diye bitirmişti yazısını.  Hak vermemek elde değil. İnsanın yarasına tuz basmak gibi oluyor böyle günler.  Ama yine de kutlamamak olmaz sanırım. Gerçi şimdilerde işler biraz çığırından çıktı tabi. Böyle özel günler direk tüketime yönelik anlamını kaybettiren bir hal almaya da başladı…

Anneme sordum “senin çocukluğunda anneler günü var mıydı?” diye. “Yoktu” dedi. “Bundan kırk sene önce bizim televizyonumuz bile yoktu” dedi. “Çok sonraları başladı anneler günü kutlanmaya” dedi.Dayanamadım sordum “sen annene en son ne hediye aldın?” diye. “Biraz rahatsızdı eşarp aldım” dedi buruk bir sesle. “Anneannen eşarbı omzuna atar öyle otururdu” dedi.

Sanırım bu günlerimizin kıymetini bilmeliyiz. Her ne kadar çekişsek de, dünyaya bakışımız tamamen farklı da olsa sarılıp yanağına bir öpücük kondurmayı bilmeliyiz…

Nice anneler gününe…

Sağlıcakla,