Her adımımda geçmişimden affetmem gereken bir kişi çıktı karşıma ve beraberinde yaşadığım bir çok olay...

 



Yaşantımda duvara dayanıp artık hiçbir yere adım atamadığımı hissettiğim bir anda “Neden böyle oldum? Şimdi ne yapacağım?” diye kendime sorduğumda, içimden yükselen bir ses, “Geçmişini affedeceksin.” dedi.

 O güne kadar her şeye direnen ben, o anda dışarıda aradığım tüm çareler tükendiği için, ilk defa kocaman bir “PEKİ...” dedim ve “... ama nasıl yapacağım?” diye sordum. İşte içime girip içimde ilerlemenin ilk adımı böyle başladı.

O andan itibaren dışarıda boşuna attığım adımları bırakıp içimde sağlamca yürümeye başladım. Her adımımda geçmişimden affetmem gereken bir kişi çıktı karşıma ve beraberinde yaşadığım bir çok olay... Hepsini o güne kadar halının altına saklamıştım. Ama o alta itilen, yokmuş gibi davrandığım bütün olaylar, içinde barındırdıkları öfke ve kinlerden dolayı bir yerden patlak vermişti.

Ben, o güne kadar yaşadığım tüm olumsuz olayları ve küstüğüm, “Asla affetmem!” dediğim kişileri sırtımda taşıdığımı anladım. Ve hepsini affedip sevgiye dönüştürdüm.  Aslında affetmemin karşımdakine değil kendime yapacağım en büyük iyilik olduğunu anladım... Ve önce kendimi sonra başkalarını affettim... Affettikçede rahatladım...

Nil Avunduk