Kadınım...Bencilliği nefessizlik bilirim… Kaçmasını, saklanmasını, yokmuşçasına yaşamasını, bilirim…Benden başka çok ben vardır çünkü, içimde yaşattığım.
Yıllar geçer, yaşlanırım,çoğalır yüzümde çocuklarım, dostlarım, akrabalıklarım,kırgınlıklarım, yaşamamışlıklarım.
Büyüdükçe küçülür,ufalırım. Küçüldükçe yüreğim büyür, göremezsiniz.
Sizin gördüğünüz yerde değil gözlerim, benim gibi bakamazsınız. Yalnızlığım büyüdükçe ben ,çoğalırım...
Korkaklığımı vurmam yüzüme kendi kendimin.Direnirim...
Bir küçük çocuk bakışı, bir ağaçtan düşen yaprak, dökülen mevsimler, biten günün ardından batan güneş yeter, gözyaşıma, şaşırırsınız.
Birden nasıl bir titreme düşer gözbebeklerime,görmezsiniz. Üşürüm, çok üşürüm…
An gelir, söylenirim, deli gibi.Konuşurum, konuşurum.Konuştukça susturduğumu sanırım içimdeki kalabalığı...
Görmezsiniz,kangren olur yalnızlığım.Durduramazsınız. Anlamazsınız ben konuştukça.Haykırırım,duymazsınız. Düşünürüm…...
Duymasanız da varım. Görmeseniz de buradayım .
Boşuna arayışınız…
Herkes kadar insanım...
Saatlerim, günlerim, titizliğim, hassasiyetim hep size’ dir.
Unuturum kendimi. Siz, olurum.Kıymet bilmezsiniz.
Üzülürüm.Kadınım,kimseye benzemez yoksulluğum…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder