Sanmayın ki ben hep böyle pozitiftim. Bundan seneler önce bunalım takılmaya, kendimi üzmeye bayılırdım.

Sanmayın ki ben hep böyle pozitfitim. Bundan seneler önce  bunalım takılmaya, kendimi üzmeye bayılırdım. Nedense dipte olmaya tutkuyla bağlıydım hem de. Sonra yavaş yavaş farkındalıklarım gelişti, kendi üstümde uzun ve yorucu çalışmalar yaptım. Ve ne zannediyorsunuz hemen başardım mı? Ne yazık ki hayır. Bazen yukarı bazen aşağı maceram devam etti ve ediyor aslında...

Zaman geçtikçe kendimle arkadaş olmaya, kendimi sevmeye ve kendimle yüzleşmeye başladım. Bu ne bitmez bir yolculuk ki, hala yolun başındayım. Sadece çabalıyorum ve uğraşıyorum o kadar. Şimdi tek farkım bu yolculuğu sizlerle beraber paylaşmam, ruh durumuma göre, o günkü havama göre soru işaretlerimi ,düşüncelerimi yazmam. Bazen gülüyoruz, bazen düşünüyoruz, bazen ya ne güzel söylemiş bravo diyoruz.

Ama en önemlisi artık hepimiz Zamazingo ailesinin bir üyesiyiz. Biz artık bir aileyiz. İşte bunu bilmek bile bana kendimi iyi hissettiriyor. İyi ki varsınız. Ben sizin için varım. Sizlerle varım...

A bunları neden mi yazdım, bana özelden hep mesaj geliyor nasıl böyle pozitifsiniz diye, dilim döndüğünce ona bir cevap aslında bu satırlarım.

Bir de geçmişte nasıl bunalım olduğumu gösteren bir şiirimi koyuyorum buraya. Yazmak her zaman benimleydi ama o da benim gibi negatiften pozitife evrimleşti. Buyrun eski Anetten bir şiir...

BECEREMEDİM...

Bazı sabahlar kalktığında

Bir başka sen olarak ve bir başka hayatı yaşıyor olarak uyanmak istediğin hiç olmadı mı?

Sakın hayır deme

Buna inanmamı bekliyor olamazsın

Okulda, işte yada yolda yürürken aldığınkararlara uyarak mı yaşıyorsun hayatını yoksa

İstediğin hayatla ilgisi olmayan bir kabusu mu yaşıyorsun

Şöyle de diyebiliriz belki

İstediğin senden o kadar uzaktasın ki artık

Bir şişeye bir kağıt koyup, o kağıda da -sadece imdat- diye bile yazsan, şişe asla eski sana ulaşamıyacaktır.

Çünkü şişede aynı senin gibi yolunu kaybetmiştir.

Ne geldiği yönü ne gideceği yönü bilir.

Ne umudu kalmıştır ne isteği

NEe gücü kalmıştır ne gururu

Kala kala yalnızlığı ve belki de bir kuru inadı kalmıştır

Hayata karşı inadı

Yüzünde ve gözlerinde

Sadece hüzün mü var

Zorlukla örttüğün ya da örttüğünü sandıüın

Bir kere de itiraf et ve beceremedim de

Gözlerini kapat artık yorgunum de

Uykunun kollarına yenilginin acısıyla gir

Ve sabah uyandığında

Yeni bir başlangıç yapacağını sanarak uyan

Ve yeni gelen güne de kendini kandırarak başla...

Anette