Hayat Bazen Bizim de Uzerimize Abanir

 

Sevgili Dostlar,

Son zamanlarda hepimizde bir koseye sIkIsma, ne yapacagini bilememe durumuna iyi gelecek bir hikaye sectik ..:) 

Belki bazilariniz daha once duymustur, belki de unutmustur. 

Hani bir hatirlasak fena olmaz dedik.. Ruhunnuza Gida olsun...

Gunlerden bir gun koylerden birinde, adamin birinin esegi kuyuya duser. Niye duser, nasil duser sormayin. Esek bu, dusmus iste! Belki kor bir kuyuydu, agzi taht aile kapatilmisti belki, uzerine de toprak dokulmustu. Zamanla tahta curudu, zayifladi, toprakta biten otlari yemek isteyen esegin agirligini cekemedi ve gum. Hayvancik saatlerce aci icinde kivrandi, bagirdi kendi dilinde. Ayiptir soylemesi, anirdi yani. Sesini duyan sahibi bakti ki vaziyet kotu. Zavalli esegi kuyunun dibinde melul mahzun bakiniyor. Ustelik yaralanmis. Karsilastigi bu durumda kendini esegi kadar zavalli hisseden adamcagiz koyluleri yardima cagirdi.

Ne yapsak, ne etsek, nasil cikarasak sorulari havada kaldi. Sonunda karar verildi ki kurtarmak icin calismaya degmez. Tek care, kuyuyu toprakla ortmek. Ellerine aldiklari kureklerle etraftan kuyunun icine toprak attilar.

Zavalli hayvan, uzerine gelen topraklari , her seferinde silkelenerek dibe doktu. Ayaklarinin altina aldigi toprak sayesinde her an biraz daha yukseldi. Ve sonunda yukariya kadar cikmis oldu. Koyluler agzi acik bakakaldi.

Hayat, bazen bizim de uzerimize abanir. Ne bazeni? Cogu zaman.Toz toprakla ortmeye calisanlar cok olur. Bunlarla basa cikmanin tek yolu, yakinip sizlanmak degil, dusunup silkinmek, ayaga kalkmak ve kurtulip aydinliga adim atmaktir. Kor kuyuda olsak bile...

Kaynak:Şifa Çemberi