Dün uzun zamandır görüşmediğim bir arkadaşımla buluştuk. Kahve içmeye gittik. Sen nasılsın, ben nasılım diyemeden yanımıza kavga eden bir çift geldi. Cafe küçük, masalar dipdipe. Konuşmalar duyuluyor. Ama bağırma sesi zaten duyulmayacak gibi değil. Önce arkadaşımla sabredip boşlukları doldurma çabamıza devam ediyoruz. Fakat öyle bir an geldi ki, kendimizi yan masanın kavgasının içinde buluverdik.
Kadın ısrarla ve yüksek sesle; bu çocuk benim sana hediyem... anladın mı? benim sana hediyem diye bağırıyordu...
Oldum olası, kavgadan ve yüksek sesli tartışmalardan rahatsız olan biri olarak daha fazla orada kalmak istemedim. Hesabı ödedik. Kendimizi dışarı attık. Attık atmasına da kadının sözleri kafamızda çınlamaya devam etti.
O zaman dedim arkadaşıma o çocuk adamın da kadına hediyesi. Eşit durumdalar. Ya da kadın başka bir adama o hediyeyi verebilirdi, ya da olmadı adam başka bir kadından o hediyeyi alabilirdi. Bu nasıl bir mantıktır anlayamadım dedim.
Biz artık haberleşmediğimiz onca zamanı, kendimizi unuttuk, yan masanın derdine düştük. Fikirlerimizi söylemeye başladık.
İşin en kötüsü ne biliyormusun dedim arkadaşıma, Bu kadın çocuğuna da böyle konuşuyorsa... Çocuk belki de bütün hayatı boyunca kendini gerçekleştirmek yerine annesinin istediği hayatı yaşamak zorunda bırakılacak... Kendine, kendi seçimlerine ait olmayan bir hayatı yaşayacak...Hem yürüdük hem biraz daha kafa yorduk bu konuda.
Yürümekten yorulunca daha boş bir cafe'ye oturduk. Kendi hayatlarımıza geri döndük...
Sağlıcakla,
ben bu tip kadınları ve erkekleri dövmek istiyorum valla bak...caizdir...
YanıtlaSilsen nasıl düşünüyorsun...ben çok rahatsız oldum bu sözlerden ...haksız mıyım
YanıtlaSil