Onlar beddua etmezlerdi, af dilerlerdi diğerleri için…
Saldırmazlardı, dua ederlerdi…
Onlar babaydı, anneydi, evlat idiler, komşu, öğretmen, dost, sırdaş, yardımcı…
Ürettiler…
Dağıttılar..
Öğrettiler..
Çoğalttılar..
Çok düşünüp çok hissettiler..
Az uyuyup az konuştular…
Çekmediler, çekiştirmediler..
Yaşamadılar, yaşattılar..
Eğilmediler, bükülmediler…
Ezildiler, üzüldüler..
Hüznü onlar keşfetti, dostu onlar destanlaştırdı…
Temizdiler, saftılar…
Alpdiler, erendiler..
Yar idiler, yaren idiler…
Can idiler, canan idiler..
Gizemdiler, sır idiler..
Sırrın keşfinde can’ı arayanlardı onlar..
Gönül eriydiler..
Gönül dostlarıydılar..
Yalan nedir bilmezlerdi..
Tembellik bilmezlerdi..
Güneş doğmadı üzerlerine hiç…
Güneş batarken uyanıktılar hep…
Sabır doluydular..
Şükürlüydüler..
Dualıydı ağızları hep..
Tertemizdi kalpleri..
Tertemizdi evleri..
Tertemizdi üzerleri…
….
Onlar bir gün..Güzel atlara binip gittiler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder