İsteklerim, dileklerim, düşüncelerim gerçekleşince niye korkuyorum? Bilmiyorum... Bir suçluluk suçluluktan ziyade beni bir endişe duygusu kaplıyor. Hatta ürküyorum...
Öyle her istediğim falan olmuyor zaten. İsteklerim olmayınca olsunlar diye deli gibi uğraşıyorum, kapıları tırmalıyorum, gece gündüz ne yapabilirim diye düşünüyorum. Ağlıyorum. Yardım istiyorum. Her yolu, sonuna kadar hatta dibine kadar deniyorum. Debeleniyorum. Kabullenemiyorum. Bırakıyorum isteğimi, bıraktım diyorum. Geri geliyor. Yine bırakıyorum, yine geri geliyor. Dövünüyorum. Gene tırmalıyorum. Pozitif düşünceyle oldu gibi düşünüyorum. Gene olmuyor. Çaresiz kabulleniyorum. İçimde izi kalıyor. Her hatırladığımda tekrar denemeliyim mi duygusu alevleniyor. Bir karamboldur gidiyor.
Ve diyelim ki sonunda isteğim oluyor. Ve o kadar çırpınarak, uğraşarak elde ettiğim şey beni mutlu etmiyor. Kafamı duvarlara vurmak geliyor o zaman.Bunca zaman bu kadar çaba niyeydi diye... Ya da bazen istediğim şey olunca; gerçekten mutlu ediyor beni ; bu sefer de hissettiğim mutluluktan dolayı ürküyorum. Allah'ım ben bu kadar mutlu olmayı hakkedecek ne yaptım diyorum. Endişelenmeye başlıyorum. Dengem bozuluyor...
Bu kadar gel-gitler içinde bir şey isteyince ödüm kopuyor. İsteğim olsa da sorun, olmasa da sorun.
Bu sizler de nasıl çok merak ediyorum. Haydi beni yanıtlayın lütfen...
Not: Biliyorum en iyi hal beklentisizlik hali; yani hiçbir şey istemediğin; yani içinde bulunduğun durumu kabul edip, mutlu olduğun an. Ama ben daha o kadar büyümedim ne yapayım :)))
Sağlıcakla,
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder